сібары́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Распешчаны, раздураны раскошаю чалавек.

|| ж. сібары́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. сібары́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сібары́т

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сібары́т сібары́ты
Р. сібары́та сібары́таў
Д. сібары́ту сібары́там
В. сібары́та сібары́таў
Т. сібары́там сібары́тамі
М. сібары́це сібары́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сібары́т м. сибари́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сібары́т, ‑а, М ‑рыце, м.

Неадабр. Распешчаны, раздураны раскошаю чалавек.

[Грэч. sybarítēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сибари́т неодобр. сібары́т, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сібары́тка, ‑і, ДМ ‑там; Р мн. ‑так; ж.

Неадабр. Жан. да сібарыт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)