Сяржа́нты

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Сяржа́нты
Р. Сяржа́нтаў
Д. Сяржа́нтам
В. Сяржа́нты
Т. Сяржа́нтамі
М. Сяржа́нтах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сяржа́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сяржа́нт сяржа́нты
Р. сяржа́нта сяржа́нтаў
Д. сяржа́нту сяржа́нтам
В. сяржа́нта сяржа́нтаў
Т. сяржа́нтам сяржа́нтамі
М. сяржа́нце сяржа́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сяржа́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Званне малодшага каманднага саставу ў арміі і міліцыі. У дзяжурнай сядзеў незнаёмы хлопец з пагонамі старшага сяржанта і нешта запісваў у невялічкі блакнот. Паслядовіч. // Асоба, якая носіць такое званне. Байцы, сяржанты і афіцэры заставы баявога забеспячэння прыйшлі на выручку. Брыль.

[Фр. sergent.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)