Сысуны́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Сысуны́
Р. Сысуно́ў
Д. Сысуна́м
В. Сысуны́
Т. Сысуна́мі
М. Сысуна́х

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сысуны́ только мн., см. млекако́рмячыя

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сысу́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сысу́н сысуны́
Р. сысуна́ сысуно́ў
Д. сысуну́ сысуна́м
В. сысуна́ сысуно́ў
Т. сысуно́м сысуна́мі
М. сысуне́ сысуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

сысу́н, ‑а, м.

1. Дзіцяня млекакормячай жывёліны, якое ссе маці. Цётка Палагея, трымаючы за заднія ногі чорнагаловага сысуна, тройчы лінула на яго вады з кубка. Ермаловіч. // Разм. жарт. Маленькае дзіця; немаўля. // Разм. іран. Малады, нявопытны ў якой‑н. справе чалавек.

2. толькі мн. (сысуны́, ‑оў). Тое, што і млекакормячыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)