сучле́н
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сучле́н |
сучле́ны |
| Р. |
сучле́на |
сучле́наў |
| Д. |
сучле́ну |
сучле́нам |
| В. |
сучле́на |
сучле́наў |
| Т. |
сучле́нам |
сучле́намі |
| М. |
сучле́не |
сучле́нах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сучле́н, ‑а, м.
Кніжн. Член адной з кім‑н. арганізацыі, таварыства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)