сутыка́ць гл. сутыкнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сутыка́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. сутыка́ю сутыка́ем
2-я ас. сутыка́еш сутыка́еце
3-я ас. сутыка́е сутыка́юць
Прошлы час
м. сутыка́ў сутыка́лі
ж. сутыка́ла
н. сутыка́ла
Загадны лад
2-я ас. сутыка́й сутыка́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час сутыка́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сутыка́ць несов., в разн. знач. ста́лкивать; см. сутыкну́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сутыка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да сутыкнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сутыкну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак., каго-што.

1. Пхаючы насустрач, ушчыльную наблізіць адно да аднаго.

С. вагоны.

2. з кім. Прывесці да нечаканай сустрэчы, знаёмства з кім-н.

Жыццё сутыкнула яго з многімі людзьмі.

◊

Сутыкнуць ілбамі — прымусіць уступіць у адкрытае сутыкненне.

|| незак. сутыка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Сутыка́ць ’сустракаць’ (смарг., Сл. ПЗБ). На думку аўтараў слоўніка, з літ. sutìkti ’тс’, магчыма, пад уплывам спатыкаць, гл. спаткаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Стыка́ць ‘зводзіць, сварыцца’ (Янк. 3., Сл. рэг. лекс.), ‘падбухторваць’ (Ян.). Гл. сутыкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Суты́чка ’бойка’, ’спрэчка, сварка’, ’удар, штуршок’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Укр. сути́чка, рус. сты́чка ’тс’. Дэрыват ад сутыкаць(ца) < тыкаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ста́лкивать несов.

1. сашту́рхваць, саштурхо́ўваць; (спихивать) спіха́ць, спі́хваць;

2. (заставлять удариться) сту́каць;

3. (заставлять соприкасаться) сутыка́ць; см. столкну́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Напатка́ць ’сустрэць’, ’натрапіць’ (Яруш., ТСБМ, Сл. ПЗБ), напаткацца ’сустрэцца твар у твар’ (Сцяшк.). Прыставачнае ўтварэнне ад *tykati ’тыкаць, кранаць, сутыкаць’, вядомага большасці славянскіх моў, параўн. яшчэ ў Насовіча патка́ць ’сустрэць выпадкова’, паткну́ць ’раптам наткнуцца на каго-небудзь’, паткну́цца ’выпадкова сутыкнуцца’ і інш., цяпер звычайна малаўжывальныя без дадатковага прэфікса (с‑, на-, гл. спаткаць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)