супру́г муж, род. му́жа м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Супру́г: супруг валоў ’пара запрэжаных валоў’ (свянц., Яшк. Мясц.), ст.-бел. супругъ ’пара разам запрэжаных валоў’ (Сл. Скар.), параўн. балг. дыял. съпру́зи ’пара запрэжаных коней або валоў’, ст.-слав. сѫпрѫгъ ’запрэжка’; сюды ж супру́га ’жонка’ (Рам. 6), супру́жница ’тс’ (Нас.), магчыма, яшчэ да стараж.-рус. супругъ, съпрѧжьница ’жонка’, або новае запазычанне з рус. супру́га, супру́жница ’тс’. Усё да прасл. *pręgti ’злучаць, звязваць’, гл. спрагаць, супрага.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мужы́к, -ка́ м.
1. уст. (крестьянин) мужи́к;
2. уст., бран. (неотёсанный человек) мужи́к, мужла́н;
3. (супруг) мужи́к, муж
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вялі́касць ж.
1. вели́чие ср.;
2. (титулование монархов и их супруг) вели́чество ср.;
яго́ імпера́тарская в. — его́ импера́торское вели́чество
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
муж м.
1. муж, супру́г; разг. (шутливо — ещё) благове́рный;
сёння прые́дзе мой м. — сего́дня прие́дет мой благове́рный;
2. уст. (деятель на каком-л. поприще) муж;
вучо́ны м. — учёный муж
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
муж
1. (супруг) муж, род. му́жа м., мн. мужы́, -жо́ў;
2. уст., высок. (мужчина) мужчы́на, -ны м.; (деятель) дзе́яч, -ча м.;
госуда́рственный муж дзяржа́ўны чалаве́к (дзе́яч);
учёные мужи́ вучо́ныя лю́дзі (дзе́ячы).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)