сульфа́ты, -аў, адз. сульфа́т, -у, М -фа́це, м. (спец.).

Солі сернай кіслаты.

|| прым. сульфа́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сульфа́ты, ‑аў; адз. сульфат, ‑у, М ‑фаце, м.

Солі або эфіры сернай кіслаты. Сульфат амонію.

[Ад лац. sulphur — сера.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сульфа́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сульфа́т сульфа́ты
Р. сульфа́ту сульфа́таў
Д. сульфа́ту сульфа́там
В. сульфа́т сульфа́ты
Т. сульфа́там сульфа́тамі
М. сульфа́це сульфа́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сульфа́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сульфатаў, змяшчае ў сабе сульфаты. Сульфатныя глебы. // Які атрымліваецца з дапамогай сульфатаў, апрацоўваецца сульфатамі. Сульфатнае мыла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)