султа́наў

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. султа́наў султа́нава султа́нава султа́навы
Р. султа́навага султа́навай
султа́навае		 султа́навага султа́навых
Д. султа́наваму султа́навай султа́наваму султа́навым
В. султа́наў (неадуш.)
султа́навага (адуш.)		 султа́наву султа́нава султа́навы (неадуш.)
султа́навых (адуш.)
Т. султа́навым султа́навай
султа́наваю		 султа́навым султа́навымі
М. султа́навым султа́навай султа́навым султа́навых

Крыніцы: prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

султа́наў, ‑ава.

Які належыць султану ​1. Спакойна, бы ў султанавым гарэме, ў краіне запаветнае красы, у мхах глыбокіх, бег спыніўшы, дрэмлюць забытае мінуўшчыны часы. Рудкоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

султа́н

‘манарх’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. султа́н султа́ны
Р. султа́на султа́наў
Д. султа́ну султа́нам
В. султа́на султа́наў
Т. султа́нам султа́намі
М. султа́не султа́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

султа́н

‘упрыгожанне; суквецце’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. султа́н султа́ны
Р. султа́на султа́наў
Д. султа́ну султа́нам
В. султа́н султа́ны
Т. султа́нам султа́намі
М. султа́не султа́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)