судзе́бнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
судзе́бнік |
судзе́бнікі |
| Р. |
судзе́бніка |
судзе́бнікаў |
| Д. |
судзе́бніку |
судзе́бнікам |
| В. |
судзе́бнік |
судзе́бнікі |
| Т. |
судзе́бнікам |
судзе́бнікамі |
| М. |
судзе́бніку |
судзе́бніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
судзе́бнік м., ист. суде́бник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
судзе́бнік, ‑а, м.
У мінулым — збор законаў, прававых пастаноў. Судзебнік Івана III.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
суде́бник ист. судзе́бнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)