стэпаві́чка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. стэпаві́чка стэпаві́чкі
Р. стэпаві́чкі стэпаві́чак
Д. стэпаві́чцы стэпаві́чкам
В. стэпаві́чку стэпаві́чак
Т. стэпаві́чкай
стэпаві́чкаю		 стэпаві́чкамі
М. стэпаві́чцы стэпаві́чках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стэпаві́чка ж. степня́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стэпаві́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Жан. да стэпавік (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стэпаві́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Жыхар стэпавай мясцовасці.

2. Конь стэпавай пароды.

|| ж. стэпаві́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак (да 1 знач.).

3. Стэпавая птушка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

степня́чка стэпаві́чка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)