стыть несов., прям., перен. стыць;
суп сты́нет на столе́ суп сты́не на стале́;
◊
кровь сты́нет в жи́лах кроў сты́не ў жы́лах.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сты́нуць несов. сты́нуть, стыть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зале́ць несов., обл. мёрзнуть, зя́бнуть, стыть, дро́гнуть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
простуди́ть сов.
1. (подвергнуть простуде) прастудзі́ць;
ребёнка простуди́ли дзіця́ прастудзі́лі;
2. (дать стыть чему-л.) прост. астудзі́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пасты́ць сов.
1. (стыть нек-рое время) посты́ть;
2. (о многом) осты́ть;
ужо́ ўсё ~ты́ла — уже́ всё осты́ло
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пасты́ласць ’назалянне, дадзяванне’ (Яруш.), пастыля́цца, апастыля́цца ’лаяцца, сварыцца, задзірацца, рабіцца нязносным’ (ТСБМ, Нас.), пасты́льства ’ахаладжэнне, нелюбоў’, ’прыкрасць’, ’абрыдласць, нянавісць’ (Нас., Бяльк.), пасты́ліць ’рабіць каго-н. абрыдлым’, пасты́ленне ’непрыязь’ (Нас.), пастылю́жны ’надакучлівы’ (ветк., Мат. Гом.), пасты́лы(й) ’агідны’ абрыдлы’, ’нікчэмны’ (Нас., Бяльк., Ян.). Рус. кур. посты́лица, посты́лость, посты́леть, посты́лый ’нялюбы, нянавісны, агідны, брыдкі’. Усх.-бел.-рус. ізалекса; узыходзіць да стыць (гл.), рус. стыть, роднасных са словамі стыд, прастуда (Фасмер, 3, 789; Аткупшчыкоў, Из истории, 138–139).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
стыць несов., в разн. знач. стыть, сты́нуть;
суп сты́не на стале́ — суп сты́нет на столе́;
но́гі сты́нуць — но́ги сты́нут;
◊ кроў сты́не (у жы́лах) — кровь сты́нет (в жи́лах)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Стыць, сты́нуць ‘станавіцца халодным, астываць’, ‘мерзнуць, замярзаць на холадзе’ (ТСБМ, Нас., Варл., Др.-Падб.; віл., Сл. ПЗБ), ‘застываць’ (віл., Сл. ПЗБ), сты́лы ‘застылы, мёртвы’ (ТС), ‘халодны’, ‘абрыдлы’ (Нас.). Параўн. укр. сти́ти, сти́нути, рус. стыть, сты́нуть, ст.-польск. stydnąć, чэш. stydnouti, славац. stydnúť, серб.-ц.-слав. устынути, балг. сти́на ‘станавіцца халодным, астываць’; мяркуюць, што гэта новаўтварэнне ад *stydnǫti, якое звязана чаргаваннем галосных з прасл. *studъ, *studa ‘холад’, студзіць (гл.), параўн. стыд. Гл. Міклашыч, 327; Фасмер, 3, 789; Голуб-Копечны, 360; ЕСУМ, 5, 416. Сюды ж стынь ‘сцюжа, холад’, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)