стыле́т
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
стыле́т |
стыле́ты |
| Р. |
стыле́та |
стыле́таў |
| Д. |
стыле́ту |
стыле́там |
| В. |
стыле́т |
стыле́ты |
| Т. |
стыле́там |
стыле́тамі |
| М. |
стыле́це |
стыле́тах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
стыле́т, ‑а, М ‑леце, м.
Невялікі кінжал з вельмі тонкім і вострым клінком (звычайна трохгранным).
[Іт. stiletto.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тыллё ‘лязо нажа’ (Касп.). Відаць, памылковы запіс, хутчэй — ‘тупая частка нажа’, параўн. тыльё (гл.), тылле́м — пра баранаванне перавернутай уверх зубамі бараной (пін., Сл. нар. мовы), дзе выступае форма Тв. скл. зборнага назоўніка ад тыл (гл.). Параўн. ід. tilek, tilik ‘заднік абутку’ (Астравух, Ідыш-бел. сл.), ст.-польск. tylec ‘кароткі меч, стылет’, якое Сяткоўскі (Studia, 181) выводзіць з чэш. týlec ‘тупы бок вострых прылад (нажа, сякеры)’. Гл. тыльё.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)