стыле́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стыле́т стыле́ты
Р. стыле́та стыле́таў
Д. стыле́ту стыле́там
В. стыле́т стыле́ты
Т. стыле́там стыле́тамі
М. стыле́це стыле́тах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

стыле́т, ‑а, М ‑леце, м.

Невялікі кінжал з вельмі тонкім і вострым клінком (звычайна трохгранным).

[Іт. stiletto.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стылет

т. 15, с. 225

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

стыле́т м гл штылет

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

stiletto [stɪˈletəʊ] n. кінжа́л, стыле́т;

a stiletto beard баро́дка клі́нам;

stiletto heels infml то́нкія абца́сы; «шпі́лькі»

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Тыллё ‘лязо нажа’ (Касп.). Відаць, памылковы запіс, хутчэй — ‘тупая частка нажа’, параўн. тыльё (гл.), тылле́м — пра баранаванне перавернутай уверх зубамі бараной (пін., Сл. нар. мовы), дзе выступае форма Тв. скл. зборнага назоўніка ад тыл (гл.). Параўн. ід. tilek, tilik ‘заднік абутку’ (Астравух, Ідыш-бел. сл.), ст.-польск. tylec ‘кароткі меч, стылет’, якое Сяткоўскі (Studia, 181) выводзіць з чэш. týlec ‘тупы бок вострых прылад (нажа, сякеры)’. Гл. тыльё.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)