Verbum

засарэ́нне, -я, н.

Пашкоджанне страўніка чым-н., што трапіла ўнутр.

З. страўніка.

сычу́г, -а́, м.

1. Адзін з аддзелаў страўніка жвачных жывёл.

2. Страва з фаршыраванага каровінага страўніка.

|| прым. сычу́жны, -ая, -ае.

рубе́ц², -бца́, мн. -бцы́, -бцо́ў, м.

1. Частка страўніка жвачных жывёл, куды паступае праглынутая ежа.

2. Ежа, прыгатаваная з гэтай часткі страўніка.

дванаццаціпе́рсны, -ая, -ае.

У выразе: дванаццаціперсная кішка — частка тонкай кішкі чалавека, якая ідзе ад страўніка.

вані́ты, -аў (разм.).

Адвольнае вывяржэнне змесціва страўніка цераз рот, а таксама тое, што вывяргаецца пры ванітаванні, рвоце.

ка́тар¹, -у, мн. -ы, -аў, м.

Запаленне слізістай абалонкі якога-н. органа.

К. страўніка.

|| прым. катара́льны, -ая, -ае.

рэзе́кцыя, -і, ж. (спец.).

Аперацыя выдалення органа або часткі органа.

Р. страўніка.

Р. рабра.

|| прым. рэзекцы́йны, -ая,-ае.

я́зва, -ы, ж.

1. Гнойная або запалёная ранка на скуры ці слізістай абалонцы.

Незагойная я.

2. перан. Зло, шкода.

Грамадскія язвы.

3. перан. Пра шкадлівага, з’едлівага чалавека (разм.).

○ Сібірская язва — вострая заразная хвароба жывёлы і чалавека.

Язва страўніка — хранічнае захворванне страўніка з пашкоджаннем слізістай абалонкі.

|| памянш. я́звачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (да 1 знач.).

|| прым. я́звавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Язвавая хвароба (язва страўніка або дванаццаціперснай кішкі).