страка́ч
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
страка́ч |
стракачы́ |
| Р. |
стракача́ |
стракачо́ў |
| Д. |
стракачу́ |
стракача́м |
| В. |
стракача́ |
стракачо́ў |
| Т. |
стракачо́м |
стракача́мі |
| М. |
стракачы́ |
стракача́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
страка́ч, -ча́ м., зоол. пестря́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Страка́ч: даць стракача́ ‘уцячы, збегчы’ (Сержп., Стан.). Ад страка́ць ‘бегаць, гізаваць’ (Сцяшк.), суадноснага з рус. стрека́ч у выразе дать стрекача́, што да стрекать ‘хутка бегчы’. Параўн. строк 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пестря́к зоол. страка́ч, -ча́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)