стара́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Рабочы, які займаецца саматужнай здабычай золата; золаташукальнік.

|| прым. стара́цельскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стара́цель

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. стара́цель стара́целі
Р. стара́целя стара́целяў
Д. стара́целю стара́целям
В. стара́целя стара́целяў
Т. стара́целем стара́целямі
М. стара́целю стара́целях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стара́цель м., горн. стара́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стара́цель, ‑я, м.

Рабочы, які займаецца саматужнай здабычай золата; золаташукальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стара́тель горн. стара́цель, -ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)