стараве́рка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. стараве́рка стараве́ркі
Р. стараве́ркі стараве́рак
Д. стараве́рцы стараве́ркам
В. стараве́рку стараве́рак
Т. стараве́ркай
стараве́ркаю		 стараве́ркамі
М. стараве́рцы стараве́рках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стараве́рка ж.

1. старообря́дка, старове́рка;

2. перен. старове́рка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стараве́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да старавер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стараве́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Чалавек, які прытрымліваецца старой веры, не прызнае царкоўнага расколу 17 ст. ў Расіі і варожа адносіцца да афіцыйнай праваслаўнай царквы.

2. перан. Той, хто прытрымліваецца старых поглядаў, старых звычак (уст., жарт.).

|| ж. стараве́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. стараве́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

старообря́дка стараве́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

старове́рка прям., перен. стараве́рка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)