ста́нсы

‘верш’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. ста́нсы
Р. ста́нсаў
Д. ста́нсам
В. ста́нсы
Т. ста́нсамі
М. ста́нсах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ста́нс

‘страфа’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ста́нс ста́нсы
Р. ста́нса ста́нсаў
Д. ста́нсу ста́нсам
В. ста́нс ста́нсы
Т. ста́нсам ста́нсамі
М. ста́нсе ста́нсах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

станс поэт.

1. (строфа) станс, род. ста́нса м.;

2. стансы (стихотворение) ста́нсы, -саў ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

станс, ‑а, м.

1. Вершаваная страфа з чатырох радкоў, якая мае закончаную думку.

2. толькі мн. (ста́нсы, ‑аў). Верш, які складаецца з такіх строф.

[Фр. stance — страфа.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

станс м., лит.

1. (строфа) станс;

2. только мн. (стихотворение) ста́нсы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)