ста́нсы

‘верш’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. ста́нсы
Р. ста́нсаў
Д. ста́нсам
В. ста́нсы
Т. ста́нсамі
М. ста́нсах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

стансы

т. 15, с. 150

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ста́нсы мн. літ. Stánzen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ста́нсы

(фр. stance, ад іт. stanza = страфа)

1) вершаваная страфа з чатырох радкоў, якая выражае закончаную думку;

2) верш, які складаецца з такіх строф.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ста́нс

‘страфа’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ста́нс ста́нсы
Р. ста́нса ста́нсаў
Д. ста́нсу ста́нсам
В. ста́нс ста́нсы
Т. ста́нсам ста́нсамі
М. ста́нсе ста́нсах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

станс поэт.

1. (строфа) станс, род. ста́нса м.;

2. стансы (стихотворение) ста́нсы, -саў ед. нет.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

станс, ‑а, м.

1. Вершаваная страфа з чатырох радкоў, якая мае закончаную думку.

2. толькі мн. (ста́нсы, ‑аў). Верш, які складаецца з такіх строф.

[Фр. stance — страфа.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

станс м., лит.

1. (строфа) станс;

2. только мн. (стихотворение) ста́нсы

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Stánze

I

f -, -n літ. ста́нсы

II

f -, -n тэх. штамп

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ВУАЦЮ́Р (Voiture) Венсан

(24.2.1598, г. Ам’ен, Францыя — 25.5.1648),

французскі паэт; прадстаўнік барочнай прэцыёзнай літаратуры. Чл. Французскай акадэміі (1635). Сын гандляра віном, які атрымаў доступ у арыстакратычны салон маркізы Рамбуйе і надоўга стаў заканадаўцам самага вытанчанага густу і паэтычнай дасціпнасці. Яго санеты, стансы, пасланні, песні, рандо вызначаліся адмысловасцю формы і друкаваліся ў калектыўных зб-ках «Збор розных рандо» (1639), «Гэтага часу добрых вершаў новы збор» (1640). У 1650 выйшаў збор твораў Вуацюра, які ўключаў і лісты паэта, прызначаныя для публічнага чытання. Культываваў формы трыялета, рандэля, рандо, што паўплывала на франц. паэзію канца 19 ст., а праз яе — на еўрапейскую, у т. л. на М.Багдановіча.

Тв.:

Рус. пер. — [Стихи] // Европейская поэзия XVII в. М., 1977;

[Стихи] // Колесо фортуны: Из европейской поэзии XVII в. М., 1989.

Г.В.Сініла.

т. 4, с. 284

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)