ста́дны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ста́дны ста́дная ста́днае ста́дныя
Р. ста́днага ста́днай
ста́днае		 ста́днага ста́дных
Д. ста́днаму ста́днай ста́днаму ста́дным
В. ста́дны (неадуш.)
ста́днага (адуш.)		 ста́дную ста́днае ста́дныя (неадуш.)
ста́дных (адуш.)
Т. ста́дным ста́днай
ста́днаю		 ста́дным ста́днымі
М. ста́дным ста́днай ста́дным ста́дных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ста́дны, -ая, -ае.

1. Які жыве гуртам, уласцівы гурту.

С. характар жыцця першабытных людзей.

С. інстынкт.

2. перан. Заснаваны на несвядомым падпарадкаванні гурту, большасці.

Стаднае пачуццё.

|| наз. ста́днасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ста́дны в разн. знач. ста́дный;

с. інсты́нкт — ста́дный инсти́нкт;

~ныя жывёлы — ста́дные живо́тные

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ста́дны, ‑ая, ‑ае.

Спец.

1. Які жыве гуртам, чарадою. Стадны характар жыцця першабытнага чалавека. // Уласцівы гурту. Стадны інстынкт.

2. перан. Які вызначаны несвядомым падпарадкаваннем паводзінам гурту. І ўсіх, як мне здавалася, распірала большае ці меншае пачуццё стаднай узбуджанасці з прычыны такой перамены ў агульным жыцці горада. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ста́дный ста́дны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)