спі́хваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. спі́хваю спі́хваем
2-я ас. спі́хваеш спі́хваеце
3-я ас. спі́хвае спі́хваюць
Прошлы час
м. спі́хваў спі́хвалі
ж. спі́хвала
н. спі́хвала
Загадны лад
2-я ас. спі́хвай спі́хвайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час спі́хваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спі́хваць несов., см. спіха́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спі́хваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да спіхнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіхну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; -ну́ты; зак.

Тое, што і сапхнуць.

|| незак. спі́хваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. спі́хванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спі́хвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да спіхваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спі́хванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спіхваць — спіхнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спи́хивать несов., прям., перен., разг. спіха́ць, спі́хваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

увапрэ́ць, увапрэю, увапрэеш, увапрэе; пр. увапрэў, ‑прэла; зак.

Тое, што і упрэць. Бульба ўвапрэла добра. Сабаленка. Мне стала лягчэй. Затое Іван увесь увапрэў: жыта пайшло густое, каласы частыя, саломка, бы трысцё, і ён не паспяваў спіхваць .. з палатна. Кухараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ста́лкивать несов.

1. сашту́рхваць, саштурхо́ўваць; (спихивать) спіха́ць, спі́хваць;

2. (заставлять удариться) сту́каць;

3. (заставлять соприкасаться) сутыка́ць; см. столкну́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тра́пта ‘від плыта для сплаву шпал’: ходзі́ць на тра́пты ‘займацца лесасплавам’ (ТС), трапто́ўка ‘змацаванне разам двух, чатырох або шасці калачоў, што звязваюць дровы на плыту разам’, траптава́ць ‘рабіць траптоўку’ (навагр., Жыв. сл.). Са ст.-польск. trapta, trawta, tryfta, запазычанага з с.-в.-ням. trift ‘сплаў бярвенняў, лесаматэрыялу’, н.-ням. Trift ‘тс’ < с.-в.-ням. triften ‘гнаць, прыводзіць у рух, піхаць, спіхваць’ (Борысь, 640; Брукнер, 575; ЕСУМ, 5, 623). Гл. таксама тратва.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)