спрашча́цца гл. спрасціцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спрашча́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
- |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
спрашча́ецца |
спрашча́юцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
спрашча́ўся |
спрашча́ліся |
| ж. |
спрашча́лася |
| н. |
спрашча́лася |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
спрашча́цца несов., возвр., страд. упроща́ться; см. спрасці́цца, спрашча́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спрашча́цца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да спрасціцца.
2. Зал. да спрашчаць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спрасці́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., спро́сціцца; зак.
Стаць болын простым (звычайна пра склад, структуру чаго-н.).
Канструкцыя збудавання спрасцілася.
|| незак. спрашча́цца, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
упроща́ться возвр., страд. спрашча́цца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спрашчэ́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. спрашчаць — спрасціць і стан паводле знач. дзеясл. спрашчацца — спрасціцца.
2. Якое‑н. прыстасаванне, змена ў канструкцыі, планіроўцы і пад., якія спрашчаюць што‑н. Унесці спрашчэнні ў канструкцыю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тымчасо́вы ‘зроблены за невялікі прамежак часу’ (Нас.), ‘часовы, да часу’ (Сцяц., Сцяшк. Сл., Яруш., Вруб.), тымчасо́ва ‘часова’ (Байк. і Некр.), тым‑часо́во ‘тс’ (Скарбы). Утвораны ад спалучэння тым часам ‘тс’, ‘на пэўны час’ (Нас., Гарэц., Некр. і Байк.), тым часом ‘тс’ (ТС), гл. тым, часам, час, паводле Карскага (2–3, 75), можа спрашчацца да тымча́с ‘тады’. Беларуска-ўкраінска-польская ізалекса: укр. тимча́сом (як), польск. tymczasem, ст.-польск. temczasem ‘менавіта ў гэты час, калі што-небудзь іншае адбываецца’, ‘зараз’, ‘аднак’, ‘нягледзячы на’ (Борысь, 659). Паводле Віткоўскага (Słownik, 185), рус. тем часом ‘у той час’ (1731 г.) запазычана з польскай мовы, хутчэй за ўсё, праз беларускую.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)