спрамяне́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. спрамяне́нне
Р. спрамяне́ння
Д. спрамяне́нню
В. спрамяне́нне
Т. спрамяне́ннем
М. спрамяне́нні

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спрамяне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спрамяняць — спрамяніць і спрамяняцца — спрамяніцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)