спраку́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; зак. (разм.).

1. Насваволіць, нагарэзнічаць, надзівачыць.

Спракудзіў, за што і атрымаў дубца.

2. каму. Надакучыць, абрыдаць.

Як ты мне спракудзіў!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спраку́дзіць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. спраку́джу спраку́дзім
2-я ас. спраку́дзіш спраку́дзіце
3-я ас. спраку́дзіць спраку́дзяць
Прошлы час
м. спраку́дзіў спраку́дзілі
ж. спраку́дзіла
н. спраку́дзіла
Загадны лад
2-я ас. спраку́дзь спраку́дзьце
Дзеепрыслоўе
прош. час спраку́дзіўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спраку́дзіць сов., разг. спрока́зить, созорнича́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спраку́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.

Разм.

1. Насваволіць, нагарэзнічаць, надзівачыць.

2. каму. Надакучыць, абрыдаць. [Фрося:] — Чужыя мы з табой, Мацей. Хочаш, гневайся, хочаш — не, спракудзіў мне ты... Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)