спе́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Зборнік твораў для спеву.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спе́ўнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
спе́ўнік |
спе́ўнікі |
| Р. |
спе́ўніка |
спе́ўнікаў |
| Д. |
спе́ўніку |
спе́ўнікам |
| В. |
спе́ўнік |
спе́ўнікі |
| Т. |
спе́ўнікам |
спе́ўнікамі |
| М. |
спе́ўніку |
спе́ўніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
спе́ўнік м. (сборник песен) пе́сенник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спе́ўнік, ‑а, м.
Зборнік песень, рамансаў і інш. твораў для спеву. З імем Нестара Сакалоўскага звязана складанне аднаго з першых у рэспубліцы спеўнікаў для вучняў пачатковых школ. «Полымя».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пе́сельнік ’спеўнік’ (Ян., Варл.), песіпьнік ’тс’ (Бяльк.), песільпік ’ахвотнік паспяваць’ (Юрч. СНЛ), песельнік ’выканаўца песень’ (Нар. Гом., Янк. Мат.), песельніца, песяльніца ’спявачка’ (калінк., Сл. ПЗБ; светлаг., Мат. Гом.; валож., Жыв. сл.), песільніца ’жанчына, якая мае добры голас і ахвоту спяваць’ (Варл.). З песеннік, песенніца < усх.-слав. тсенный ’які адносіцца да песні, музыкі’ < песня (гл.); распадабненне ‑нʼнʼ∼ пад уплывам распаўсюджанага суф. -ль//-, параўн. вясельны, пякельны і пад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пе́сенник
1. (певец) спява́к, род. спевака́ м.;
2. (певун) пяву́н, род. певуна́ м.;
3. (автор песен) пе́сеннік, -ка м.;
4. (сборник песен) спе́ўнік, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)