спаро́н
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
спаро́н |
спаро́ны |
| Р. |
спаро́на |
спаро́наў |
| Д. |
спаро́ну |
спаро́нам |
| В. |
спаро́н |
спаро́ны |
| Т. |
спаро́нам |
спаро́намі |
| М. |
спаро́не |
спаро́нах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Спаро́н ‘выкідыш, аборт’ (Ласт., Байк. і Некр.). Аддзеяслоўны назоўнік ад спараніць ‘скінуць’ (Ласт.), што да раня́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
або́рт, -у, М -рце, мн. -ы, -аў, м.
Дачаснае адвольнае або штучнае наўмыснае спыненне цяжарнасці, спарон.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)