спаражні́ць, -ражню́, -ро́жніш, -ро́жніць; -ро́жнены; зак., што.

Зрабіць парожнім, пустым.

С. збан.

|| незак. спаражня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. спаражне́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спаражні́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. спаражню́ спаро́жнім
2-я ас. спаро́жніш спаро́жніце
3-я ас. спаро́жніць спаро́жняць
Прошлы час
м. спаражні́ў спаражні́лі
ж. спаражні́ла
н. спаражні́ла
Загадны лад
2-я ас. спаражні́ спаражні́це
Дзеепрыслоўе
прош. час спаражні́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

спаражні́ць сов. опорожни́ть, освободи́ть;

с. пасу́дзіну — опорожни́ть (освободи́ть) посу́дину

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спаражні́ць, ‑ражню, ‑рожніш, ‑рожніць; зак., што.

1. Зрабіць парожнім, пазбавіўшы ад змесціва. Пакуль мы спаражнілі міску, хмара праскочыла і на дварэ зноў прамянілася ліпеньскае сонца і цалавала спелае жытняе валоссе. Сташэўскі. Міход залпам спаражніў пляшку, вылез з-за стала і выцягнуў за руку Галю. Павёў у другі пакой. Сабаленка.

2. Разм. Выдаліць з арганізма рэшткі ператраўленай ежы. Спаражніць жывот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

опорожни́ть сов. апаражні́ць, мног. паапаражня́ць, спаражні́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спаражня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да спаражніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спаро́жнены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад спаражніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спаражне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. спаражняць — спаражніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слабі́цельны, ‑ая, ‑ае.

Які дапамагае хутка спаражніць кішэчнік. // у знач. наз. слабі́цельны, ‑ага, н. Лякарства, якое слабіць. Прымаць слабіцельнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аблягчы́цца, аблягчуся, аблегчышся, аблегчыцца; зак.

1. Зрабіцца больш лёгкім па вазе, вызваліцца ад часткі грузу.

2. Разм. Спаражніць сабе кішэчнік, страўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)