спа́йка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
спа́йка |
спа́йкі |
| Р. |
спа́йкі |
спа́ек |
| Д. |
спа́йцы |
спа́йкам |
| В. |
спа́йку |
спа́йкі |
| Т. |
спа́йкай
спа́йкаю |
спа́йкамі |
| М. |
спа́йцы |
спа́йках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
спа́йка, -і, ДМ спа́йцы, мн. -і, спа́ек, ж.
1. гл. спаяцца, спаяць.
2. Месца спайвання, злучэння частак чаго-н.
С. трубкі.
С. плеўры.
3. перан., адз. Цесная сувязь, яднанне людзей.
|| прым. спа́ечны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спа́йка ж., в разн. знач. спа́йка;
займа́цца ~кай — занима́ться спа́йкой;
с. тру́бкі — спа́йка тру́бки;
~кі пле́ўры — спа́йки пле́вры
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спа́йка ж.
1. (действие) спа́йка, -кі ж., спа́йванне, -ння ср., уст. зліто́ўванне, -ння ср.;
2. техн., мед., анат., перен. спа́йка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
спа́йка, ‑і, ДМ спайцы; Р мн. спаек; ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. спайваць — спаяць; дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. спайвацца — спаяцца. Вось Федзя ўжо ў музычнай школе, Развучвае дыезы ды бемолі, Хаця жадання ў хлопчыка няма. Ён у кішэнях носіць гайкі І марыць аб майстэрстве спайкі, Але дарма. Корбан.
2. Месца спайвання, злучэння частак чаго‑н. Мы саставілі замкнуты ланцуг розных металічных дратоў, і адну спайку награвалі, а другую ахалоджвалі. «Беларусь».
3. перан. Яднанне, калектывізм, цесная сувязь. Моцная дысцыпліна замацоўвала спайку. Брыль. Разумее настаўнік, што сялянам бракуе грамадскае арганізацыі, спайкі. Навуменка.
4. Від злучэння розных органаў і тканак, а таксама месца гэтага злучэння. Спайка паўшар’яў галаўнога мозга. // Паталагічнае злучэнне тканак у выніку запаленчага працэсу. Утварэнне спаек у страўніку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спая́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак.
1. што. Злучыць паяннем.
С. трубы.
2. перан., каго-што. Непарыўна звязаць, з’яднаць.
С. каманду.
|| незак. спа́йваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. спа́йванне, -я, н. і спа́йка, -і, ДМ спа́йцы, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
спая́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -я́ецца; зак.
1. Злучыцца шляхам паяння.
Канцы дроту спаяліся моцна.
2. перан. Злучыцца ў адно непарыўнае цэлае, зрабіцца дружнымі.
Дзіцячы калектыў хутка спаяўся.
|| незак. спа́йвацца, -аецца.
|| наз. спа́йванне, -я, н. і спа́йка, -і, ДМ спа́йцы, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зліто́ўка ж., см. спа́йка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Пераспонка ’жэрдка, прыбітая паміж дзвюма кроквамі вышэй палавіны іх вышыні’ (Тарн.). Да пера- і апона, спайка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
спай, ‑ю, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. спайваць — спаяць (у 1 знач.) і стан паводле дзеясл. спайвацца — спаяцца (у 1 знач.).
2. Тое, што і спайка (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)