спаве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Святар, які прымае споведзь.

2. Той, хто прыйшоў на споведзь.

|| ж. спаве́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спаве́днік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. спаве́днік спаве́днікі
Р. спаве́дніка спаве́днікаў
Д. спаве́дніку спаве́днікам
В. спаве́дніка спаве́днікаў
Т. спаве́днікам спаве́днікамі
М. спаве́дніку спаве́дніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

спаве́днік м., церк. (исповедующийся) испове́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

спаве́днік, ‑а, м.

Той, хто прыйшоў на споведзь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спаве́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да спаведнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

испове́дник церк.

1. (исповедующийся) спаве́днік, -ка м.;

2. (исповедующий кого-л.) спавяда́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)