смяця́р, смецяра́, мн. смецяры́, смецяро́ў, м.

Чалавек, які збірае і вывозіць смецце.

|| ж. смяця́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

смяця́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. смяця́р смецяры́
Р. смецяра́ смецяро́ў
Д. смецяру́ смецяра́м
В. смецяра́ смецяро́ў
Т. смецяро́м смецяра́мі
М. смецяру́ смецяра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

смяця́р (род. смецяра́) м. му́сорщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смяця́р, смецяра, м.

Чалавек, які збірае і вывозіць смецце. Гарадскі смяцяр на параконным возе кожнай раніцы пад’язджаў да лагернай брамы браць двух палонных. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

му́сорщик смяця́р, род. смецяра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смяця́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да смяцяр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)