смяро́тніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
смяро́тніца |
смяро́тніцы |
| Р. |
смяро́тніцы |
смяро́тніц |
| Д. |
смяро́тніцы |
смяро́тніцам |
| В. |
смяро́тніцу |
смяро́тніц |
| Т. |
смяро́тніцай
смяро́тніцаю |
смяро́тніцамі |
| М. |
смяро́тніцы |
смяро́тніцах |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
смяро́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Чалавек, які асуджаны на смерць, прыгавораны да пакарання смерцю.
Камера смяротнікаў.
|| ж. смяро́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)