смычо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.

1. Тое, што і смык.

2. Прылада для трапання шэрсці.

|| прым. смычко́вы, -ая, -ае.

Смычковыя інструменты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Смычо́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Смычо́к
Р. Смычка́
Д. Смычку́
В. Смычо́к
Т. Смычко́м
М. Смычку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

смычо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. смычо́к смычкі́
Р. смычка́ смычко́ў
Д. смычку́ смычка́м
В. смычо́к смычкі́
Т. смычко́м смычка́мі
М. смычку́ смычка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

смычо́к, -чка́ м.

1. муз. смычо́к;

2. (для трепания шерсти) смычо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смычо́к​II (для трепания шерсти) спец. смычо́к, -чка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смычо́к​I муз. смык, род. смы́ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смычо́к​III охотн. налыга́ч, -ча́ м., павадо́к, -дка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смычо́к, ‑чка, м.

1. Тое, што і смык (у 1 знач.). Дзіўныя гукі, што выплываюць з-пад смычка цудадзея-музыкі, вясёлкавыя фарбы, беражліва пакладзеныя мастаком на палатно, — таксама чаруюць і захапляюць. Шахавец.

2. Прылада для трапання шэрсці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Смычо́к. Гл. смык 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

смык, -ка́ м., муз. смычо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)