смыка́ть несов.

1. (соединять) змыка́ць;

смыка́ть ряды́ змыка́ць рады́;

смыка́ть провода́ змыка́ць (злуча́ць) правады́;

2. (глаза) сплю́шчваць, заплю́шчваць; зво́дзіць; (губы) сту́льваць; (о раздвинутых предметах) склада́ць, сту́льваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

змыка́ць несов., прям., перен. смыка́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заплю́шчваць несов. (глаза) закрыва́ть, смыка́ть, смежа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сту́льваць несов. сжима́ть, смыка́ть; см. стулі́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сплю́шчваць I несов. (глаза) закрыва́ть, смыка́ть, смежа́ть

сплю́шчваць II несов. (давлением) сплю́щивать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плю́шчыць I несов. (глаза) закрыва́ть, смыка́ть

плю́шчыць II несов., тех. (под давлением) плю́щить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

схіна́ць несов.

1. (соединять) сдвига́ть, смыка́ть;

2. склоня́ть, наклоня́ть; опуска́ть;

1, 2 см. схіну́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смыка́ться

1. змыка́цца;

2. сплю́шчвацца, заплю́шчвацца; сту́львацца; склада́цца; см. сомкну́ться;

3. страд. змыка́цца; см. смыка́ть​ 1.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сомкну́ть сов.

1. (соединить) самкну́ць, злучы́ць;

2. (глаза) сплю́шчыць, заплю́шчыць, мног. пазаплю́шчваць, зве́сці; (губы) стулі́ць; (о створчатых предметах) скла́сці, стулі́ць; см. смыка́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Смы́каць ‘выскубваць, шчыпаць, тузаць’ (ТСБМ, Шымк. Собр., Гарэц., Байк. і Некр., Ласт., Сержп. Прымхі, Сл. ПЗБ, ТС), ‘часаць’ (Уладз.). Параўн. укр. сми́кати ‘тс’, рус. дыял. смы́кать ‘тузаць, праць, церці’, польск. smykać ‘тузаць, зрываць’, чэш. smýkati ‘цягнуць, валачыць’, славац. smýkat’ ‘тс’, в.-луж. smykać ‘слізгаць’, н.-луж. śmykaś ‘соўгаць, тачыць’, серб.-харв. сму́цати ‘сцягваць, зрываць’. Прасл. *smykati, роднаснае літ. šmùkti ‘спаўзаць, спадаць’, лат. šmukt ‘уцякаць, саслізгваць’ < і.-е. *(s)meuk‑/*(s)meug‑ (Фасмер, 3, 694–695; Шустар-Шэўц, 1325–1326; SEK, 4, 325–326). Гл. таксама формы без рухомага s‑ пад мыкаць 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)