слі́чны
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
слі́чны |
слі́чная |
слі́чнае |
слі́чныя |
| Р. |
слі́чнага |
слі́чнай
слі́чнае |
слі́чнага |
слі́чных |
| Д. |
слі́чнаму |
слі́чнай |
слі́чнаму |
слі́чным |
| В. |
слі́чны (неадуш.)
слі́чнага (адуш.) |
слі́чную |
слі́чнае |
слі́чныя (неадуш.)
слі́чных (адуш.) |
| Т. |
слі́чным |
слі́чнай
слі́чнаю |
слі́чным |
слі́чнымі |
| М. |
слі́чным |
слі́чнай |
слі́чным |
слі́чных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Слі́чны ‘прыгожы, цудоўны’ (Нас.), ‘прыгожы, прывабны’ (Бяльк., Нар. Гом., Сцяшк. Сл.). Як і ст.-бел. сличный ‘прыгожы, прывабны, цудоўны, чароўны’ (Ст.-бел. лексікон) з польск. śliczny ‘тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 195). Апошняе да lice ‘твар’ (Брукнер, 298); гл., напрыклад, ліцава́ць. Адносна падобных утварэнняў у славянскіх мовах, што ўзыходзяць да *sъličьnъjь, гл. Трубачоў, Проспект, 81.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Праслі́чны ’прыгожы’ (Нас.). З пра і слічны (гл.), параўн. польск. pześliczny ’прыгожанькі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)