слі́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. слі́нны слі́нная слі́ннае слі́нныя
Р. слі́ннага слі́ннай
слі́ннае		 слі́ннага слі́нных
Д. слі́ннаму слі́ннай слі́ннаму слі́нным
В. слі́нны (неадуш.)
слі́ннага (адуш.)		 слі́нную слі́ннае слі́нныя (неадуш.)
слі́нных (адуш.)
Т. слі́нным слі́ннай
слі́ннаю		 слі́нным слі́ннымі
М. слі́нным слі́ннай слі́нным слі́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

слі́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сліны; які выдзяляе сліну. Слінныя залозы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слю́нный анат. слі́нны;

слю́нные же́лезы слі́нныя зало́зы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

слі́на, -ы, ж.

Цягучая вадкасць, якая выдзяляецца ў поласці рота чалавека і жывёлы і садзейнічае змочванню і пераварванню ежы.

◊

Глытаць сліну — з зайздрасцю, з прагнасцю глядзець на што-н. смачнае, прывабнае, але недаступнае.

Пырскаць слінай — гаварыць узрушана, з гневам, абурэннем і пад.

|| прым. слі́нны, -ая, -ае.

Слінныя залозы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)