сляпа́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сляпа́к |
слепакі́ |
| Р. |
слепака́ |
слепако́ў |
| Д. |
слепаку́ |
слепака́м |
| В. |
слепака́ |
слепако́ў |
| Т. |
слепако́м |
слепака́мі |
| М. |
слепаку́ |
слепака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сляпа́к, слепака́, мн. слепакі́, слепако́ў, м. (разм., зневаж.).
1. Сляпы чалавек.
2. перан. Чалавек, які не заўважае, што яго ашукваюць у чым-н.
Не трэба быць слепаком!
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)