Сла́вінка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Сла́вінка
Р. Сла́вінкі
Д. Сла́вінцы
В. Сла́вінку
Т. Сла́вінкай
Сла́вінкаю
М. Сла́вінцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

славі́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. славі́нка славі́нкі
Р. славі́нкі славі́нак
Д. славі́нцы славі́нкам
В. славі́нку славі́нак
Т. славі́нкай
славі́нкаю		 славі́нкамі
М. славі́нцы славі́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

славі́нка,

гл. славінцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слови́нка славі́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

славі́нцы, ‑аў; адз. славінец, ‑нца, м.; славінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славінкі, ‑нак; ж.

1. Заходнеславянская народнасць, блізкая да кашубаў, якая жыве ў Польшчы.

2. Недакладная назва славенцаў, якая ўжывалася ў рускай гістарычнай і этнаграфічнай літаратуры 19 ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)