славі́нец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. славі́нец славі́нцы
Р. славі́нца славі́нцаў
Д. славі́нцу славі́нцам
В. славі́нца славі́нцаў
Т. славі́нцам славі́нцамі
М. славі́нцу славі́нцах

Крыніцы: nazounik2008, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

славі́нец,

гл. славінцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слови́нец славі́нец, -нца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

славі́нцы, ‑аў; адз. славінец, ‑нца, м.; славінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. славінкі, ‑нак; ж.

1. Заходнеславянская народнасць, блізкая да кашубаў, якая жыве ў Польшчы.

2. Недакладная назва славенцаў, якая ўжывалася ў рускай гістарычнай і этнаграфічнай літаратуры 19 ст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)