скро́мніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скро́мніца |
скро́мніцы |
| Р. |
скро́мніцы |
скро́мніц |
| Д. |
скро́мніцы |
скро́мніцам |
| В. |
скро́мніцу |
скро́мніц |
| Т. |
скро́мніцай
скро́мніцаю |
скро́мніцамі |
| М. |
скро́мніцы |
скро́мніцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скро́мніца, ‑ы,
1. ж. Жан. да скромнік.
2. м. і ж. Разм. Тое, што і скромнік. Хлопчык-скромніца. Дзяўчынка-скромніца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)