скна́ра, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ы, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, скнар (разм.).
Вельмі скупы чалавек.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
скна́ра
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скна́ра |
скна́ры |
| Р. |
скна́ры |
скна́р |
| Д. |
скна́ру |
скна́рам |
| В. |
скна́ру |
скна́р |
| Т. |
скна́рам |
скна́рамі |
| М. |
скна́ру |
скна́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
скна́ра
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скна́ра |
скна́ры |
| Р. |
скна́ры |
скна́р |
| Д. |
скна́ры |
скна́рам |
| В. |
скна́ру |
скна́р |
| Т. |
скна́рай
скна́раю |
скна́рамі |
| М. |
скна́ры |
скна́рах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
скна́ра м. и ж., разг. скря́га, жа́дина, ска́реда, ска́ред м.; (бережливый до скупости — ещё) скопидо́м м.; (о женщине) скопидо́мка ж.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
скна́ра, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Надзвычай скупы чалавек. [Патржанецкі:] — А Сорка яго, выбачайце, такая скнара... Над кожным кавалкам дрыжыць. Чарнышэвіч. [Грышка:] — Нельга быць такім скнарам, як твой бацька. Ён табе шкадуе кавалка хлеба, а не тое, што каму-небудзь. Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Скна́ра ‘скупы’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Гарэц., Шат., Касп., Бяльк., Байк. і Некр., Янк., Варл., ТС, Ян., Растарг.), скнэ́ра ‘тс’ (Сл. ПЗБ), скны́ра ‘тс’ (ТС), скна́рына ‘тс’ (Юрч.), скна́рыць ‘выпрошваць; жміндзіць’ (Касп., Байк. і Некр.), скно́рыць ‘тс’ (Ласт.), скнары: да работы скнары ‘ахвочы, прагны’ (Б. Сачанка), скны́ры ‘скупы’ (ТС). Запазычанне з польск. sknara, sknera ‘тс’ (Карскі, Белорусы, 149; Кюнэ, Poln., 97). Слова лічыцца выключна польскім (Брукнер, 494). Не адзначана ў ст.-бел., таму, відаць, запазычанне даволі позняе. Польскае слова — дэвербатыў ад sknerać ‘скардзіцца, хныкаць’, гукапераймальнага паходжання; гл. Борысь, 551.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
скна́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
скна́р |
скна́ры |
| Р. |
скна́ра |
скна́раў |
| Д. |
скна́ру |
скна́рам |
| В. |
скна́ра |
скна́раў |
| Т. |
скна́рам |
скна́рамі |
| М. |
скна́ру |
скна́рах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
жмі́нда, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -дзе, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -аў (разм., пагард.).
Вельмі скупы чалавек, скнара.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
скупянда́, -ы́, ДМ -дзе́, Т -о́й (-о́ю), мн. скупе́нды і (з ліч. 2, 3, 4) скупянды́, скупе́ндаў, м. і ж. (разм., неадабр.).
Скупы чалавек; скнара.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
скупянда́, ‑ы, ДМ ‑дзе, м. і ж.
Разм. неадабр. Скупы чалавек; скнара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)