скло́чніцтва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. скло́чніцтва
Р. скло́чніцтва
Д. скло́чніцтву
В. скло́чніцтва
Т. скло́чніцтвам
М. скло́чніцтве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скло́чніцтва ср., разг. скло́чничество

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скло́чніцтва, ‑а, н.

Разм. Схільнасць да склок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скло́чнічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (неадабр.).

Учыняць склокі.

|| наз. скло́чніцтва, -а, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скло́чничество скло́чніцтва, -ва ср., зва́дніцтва, -ва ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скло́чны, -ая, -ае (неадабр.).

1. Схільны да склок, да склочніцтва.

С. чалавек.

2. Які мае адносіны да склокі, з’яўляецца склокай.

Склочная справа.

|| наз. скло́чнасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)