скаро́мнае

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. скаро́мнае
Р. скаро́мнага
Д. скаро́мнаму
В. скаро́мнае
Т. скаро́мным
М. скаро́мным

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

скаро́мнае сущ., разг. скоро́мное

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скаро́мны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. скаро́мны скаро́мная скаро́мнае скаро́мныя
Р. скаро́мнага скаро́мнай
скаро́мнае		 скаро́мнага скаро́мных
Д. скаро́мнаму скаро́мнай скаро́мнаму скаро́мным
В. скаро́мны (неадуш.)
скаро́мнага (адуш.)		 скаро́мную скаро́мнае скаро́мныя (неадуш.)
скаро́мных (адуш.)
Т. скаро́мным скаро́мнай
скаро́мнаю		 скаро́мным скаро́мнымі
М. скаро́мным скаро́мнай скаро́мным скаро́мных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

за́гавіны, -він.

У веруючых: апошні дзень перад постам, калі дазваляецца есці скаромнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скаро́міна, -ы, ж. (разм.).

Скаромная ежа, скаромнае.

У набожных сем’ях не дазвалялася есці ў пост скароміну.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

загаве́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; зак.

Перастаць есці скаромнае; пачаць пасціць.

◊

Загавець душой (разм.) — аддаць богу душу, памерці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аскаро́міцца, ‑млюся, ‑мішся, ‑міцца; зак.

Уст. разм. Пачаць есці скаромнае пасля посту або парушыць пост, з’еўшы скаромнае. У нас жа ў хлеўчуку вёўся сякі-такі парсюк, бацька яго наважыў адгадаваць, каб хоць было чым аскароміцца на вялікдзень. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

за́гавіны, ‑він; адз. няма.

Уст. Апошні дзень перад постам, калі веруючым дазваляецца есці скаромнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скоро́мное ср., сущ. ско́рам, -му м., скаро́мнае, -нага ср., скаро́мніна, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Скарамя́га, скарамя́ка ‘скаромнік, той, хто ў пост есць скаромнае’ (Нас., Шат.), skaramiáka ‘хто крадзе скаромнае’ (Варл.). Да ско́рам (гл.) з экспр. суф. ‑яг(а), ‑як(а), якія ўтвараюць назвы асоб агульнага роду, аб якіх гл. Сцяцко, Афікс. наз., 130, 132.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)