ска́ржнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто падае скаргу (у 2 знач.).

|| ж. ска́ржніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ска́ржнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ска́ржнік ска́ржнікі
Р. ска́ржніка ска́ржнікаў
Д. ска́ржніку ска́ржнікам
В. ска́ржніка ска́ржнікаў
Т. ска́ржнікам ска́ржнікамі
М. ска́ржніку ска́ржніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ска́ржнік м., юр. жа́лобщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ска́ржнік, ‑а, м.

Той, хто падае скаргу, хто скардзіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ска́ржніца, ‑ы, ж.

Жан. да скаржнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жа́лобщик юр. ска́ржнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)