ска́ржнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто падае скаргу (у 2 знач.).

|| ж. ска́ржніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ска́ржнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ска́ржнік ска́ржнікі
Р. ска́ржніка ска́ржнікаў
Д. ска́ржніку ска́ржнікам
В. ска́ржніка ска́ржнікаў
Т. ска́ржнікам ска́ржнікамі
М. ска́ржніку ска́ржніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ска́ржнік м., юр. жа́лобщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ска́ржнік, ‑а, м.

Той, хто падае скаргу, хто скардзіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ска́ржнік м разм гл скаргадаўца

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ска́ржніца, ‑ы, ж.

Жан. да скаржнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жа́лобщик юр. ска́ржнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Querulánt

m -en, -en пагардл. кляўзнік, зва́днік, ска́ржнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Kläger

m -s, - юрыд. ска́ржнік, ісце́ц, пацярпе́лы

als ~ áuftreten* — выступа́ць у я́касці пацярпе́лага [ісца́]

◊ wo kein ~ ist, da ist auch kein Ríchter — на няма́ i су́ду няма́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)