се́рб

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. се́рб се́рбы
Р. се́рба се́рбаў
Д. се́рбу се́рбам
В. се́рба се́рбаў
Т. се́рбам се́рбамі
М. се́рбе се́рбах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ра́кія, ‑і, ж.

Слівавая або наогул фруктовая гарэлка (у балгар, сербаў і інш.).

[Балг. ракия.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сербскахарва́цкі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: сербскахарвацкая мова — мова сербаў, харватаў, чарнагорцаў і баснійцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сербалу́жыцкі, ‑ая, ‑ае.

У выразе: сербалужыцкая літаратура — літаратура лужычан, лужыцкіх сербаў, сербалужычан, заходнеславянскай народнасці ў ГДР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́рбскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Сербіі, сербаў, які належыць, уласцівы ім. Якраз тады [у 1914–1915 гадах] паэт [М. Багдановіч] напісаў цыкл песень, сярод якіх ёсць сербская «Смерць шэршня». Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Іллі́ барада́ ’нязжаты касмык жыта, які пакідалі на полі’ (Інстр. II). У рускіх вядома абазначэнне апошняй жмені каласоў «Волосу на бородку», у сербаў божја брада (Б. А. Рыбакоў, Язычество древних славян, 1981, 425). Рэлікт старога язычніцкага абраду, дзе імя Ілья сведчыць аб больш познім хрысціянскім напластаванні. З Ілья і барада (гл.); параўн. лібарада.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)