сераске́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
сераске́р |
сераске́ры |
| Р. |
сераске́ра |
сераске́раў |
| Д. |
сераске́ру |
сераске́рам |
| В. |
сераске́ра |
сераске́раў |
| Т. |
сераске́рам |
сераске́рамі |
| М. |
сераске́ру |
сераске́рах |
Крыніцы:
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
сераске́р ист. сераске́р, -ра м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сераске́р, ‑а, м.
Галоўнакамандуючы ў старой Турцыі; пазней — ваенны міністр.
[Тур. sarasker.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)