семіётыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Навука, якая вывучае найбольш агульныя ўласцівасці знакаў і знакавых сістэм.

|| прым. семіяты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

семіё́тыка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. семіё́тыка
Р. семіё́тыкі
Д. семіё́тыцы
В. семіё́тыку
Т. семіё́тыкай
семіё́тыкаю
М. семіё́тыцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

семіётыка ж., в разн. знач. семио́тика

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

семіётыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Тое, што і семіялогія.

2. Спец. Вучэнне аб прыкметах хваробы.

[Ад грэч. sēméion — знак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

семіё́тык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. семіё́тык семіё́тыкі
Р. семіё́тыка семіё́тыкаў
Д. семіё́тыку семіё́тыкам
В. семіё́тыка семіё́тыкаў
Т. семіё́тыкам семіё́тыкамі
М. семіё́тыку семіё́тыках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

семио́тика в разн. знач. семіётыка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)