святы́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. святы́ свята́я свято́е святы́я
Р. свято́га свято́й
свято́е		 свято́га святы́х
Д. свято́му свято́й свято́му святы́м
В. святы́ (неадуш.)
свято́га (адуш.)		 святу́ю свято́е святы́я (неадуш.)
святы́х (адуш.)
Т. святы́м свято́й
свято́ю		 святы́м святы́мі
М. святы́м свято́й святы́м святы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

святы́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. святы́ святы́я
Р. свято́га святы́х
Д. свято́му святы́м
В. свято́га святы́х
Т. святы́м святы́мі
М. святы́м святы́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Свято́е

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз.
н.
Н. Свято́е
Р. Свято́га
Д. Свято́му
В. Свято́е
Т. Святы́м
М. Святы́м

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

трапа́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Малітоўнае песнапенне ў гонар якога-н. свята ці святога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жыціе́, -я́, мн. -і́, -цій, н. (кніжн.).

Жыццеапісанне святога.

Жыціі святых.

|| прым. жыці́йны, -ая, -ае.

Жыційная літаратура.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іко́на, -ы, мн. -ы, іко́н, ж.

Тое, што і абраз.

І. святога.

|| прым. іко́нны, -ая, -ае.

І. жывапіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

святата́цтва, -а, н. (кніжн.).

1. Зневажанне царкоўнай святыні.

2. перан. Зневажанне чаго-н. дарагога, святога, запаветнага.

|| прым. святата́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жыціе́, ‑я, н.

Кніжн. Жыццеапісанне святога. Жыція святых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іко́на, ‑ы. ж.

Малюнак бога або святога як прадмет рэлігійнага пакланення; абраз ​1. На покуці вялікая ікона нейкага святога, за сталом на канапе зложаны адзін на адзін старыя альбомы... Чорны.

[Грэч. eikōn — малюнак, абраз, падабенства.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абра́з, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Выява Бога, святога або падзей іх жыцця як прадмет рэлігійнага пакланення вернікаў.

У хаце на покуці віселі абразы.

|| памянш. абразо́к, -зка́, мн. -зкі́, -зко́ў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)