свянці́ць, свянчу́, све́нціш, све́нціць; све́нчаны; незак., што.

Тое, што і свяціць².

|| зак. пасвянці́ць, -свянчу́, -све́нціш, -све́нціць; -све́нчаны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свянці́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. свянчу́ све́нцім
2-я ас. све́нціш све́нціце
3-я ас. све́нціць све́нцяць
Прошлы час
м. свянці́ў свянці́лі
ж. свянці́ла
н. свянці́ла
Загадны лад
2-я ас. свянці́ свянці́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час све́нцячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

свянці́ць несов., см. свяці́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свянці́ць, свянчу, свенціш, свенціць; незак., што.

Тое, што і свяціць ​2. На вербніцу мая маці брала дубец, што распускаўся ў бутэлечцы на акне, свянціла ў касцёле і, вярнуўшыся дадому, сцёбала мяне па нагах і прыгаварвала. Адамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Свянці́ць ‘асвячаць’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), свянцо́ны ‘асвячоны’ (Нас., Касп., Сл. ПЗБ, Сцяшк.), свянцо́нка ‘прадукты, якія свяцілі’ (Сл. ПЗБ, Жыв. сл.). З польск. swięcic ‘тс’, swięcony, swięconka. На беларускай глебе ўтворана свянца́ць ‘свянціць’ (Скарбы).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пасвянці́ць гл. свянціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)