сва́я па́ля, -лі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свая́ мест.

1. мест. притяж., ж. своя́; см. свой;

2. в знач. сущ. ро́дственница, родня́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Сва́я, шва́я ‘слуп, які падтрымлівае мост над вадой; паля’ (Інстр. 1), ‘бервяно ў 6–8 сажняў даўжыні, з якога ўтворана планіца, што складае плот’ (Дэмб. 2), сва́я, сва́га ‘паля’ (брасл., в.-дзв., Сл. ПЗБ). Рус. сва́я, дыял. шва́я, рус.-ц.-слав. свая. Пэўнай этымалогіі няма. Праабражэнскі (2, 256) набліжае да соваць, а Гараеў (319) да вая́ць, віць. У беларускай, магчыма, запазычанне з рус. свая.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

свая... (гл. свое...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужываецца замест «свое...», калі націск у другой частцы падае на першы склад, напрыклад: сваякоштны, сваявольства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жыві́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

Тое, што прыдае каму-, чаму-н. жывасць, прывабнасць, своеасаблівасць.

Была ў яго свая адметная ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сво́й

займеннік, прыналежны, безасабовы

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. сво́й свая́ сваё свае́
Р. свайго́ сваёй свайго́ сваі́х
Д. свайму́ сваёй свайму́ сваі́м
В. свайго́ (адуш.)
сво́й (неадуш.)		 сваю́ сваё сваі́х
свае́
Т. сваі́м сваёй
сваёю		 сваі́м сваі́мі
М. сваі́м сваёй сваі́м сваі́х

Крыніцы: krapivabr2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плеана́зм, -у, м. (спец.).

Моўны зварот, у якім без патрэбы паўтараюцца аднолькавыя ці блізкія па значэнні словы (напр., свая ўласная сям’я).

|| прым. плеанасты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́ля ж.

1. сва́я;

2. мор. пал м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ску́ра, -ы, ж.

1. Верхняе покрыва цела чалавека і жывёлы.

С. на руках гладкая.

2. Вырабленая шкура жывёлы.

Паліто з натуральнай скуры.

3. перан. (звычайна са словамі «свая», «уласная» і пад.). Пра жыццё, існаванне, дабрабыт (разм.).

Свая с. даражэй.

◊

Вылазіць са скуры — старацца з усіх сіл.

Скура ды косці — пра вельмі худога чалавека.

Скура свярбіць — пра няўрымслівага, неспакойнага чалавека, які быццам просіцца на пакаранне.

|| памянш. ску́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж. (да 1 знач.).

|| прым. ску́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Скурныя захворванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

улады́ка м., церк. влады́ка;

◊ свая́ рука́ ўлады́ка — своя́ рука́ влады́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)